Fietsdromen

De Nachtegaal straat, een lange straat een redelijk brede ook, behalve de fietspaden aan weerszijde, die zijn smal. Tussen 10.00 en 16.00 prima te befietsen, niet zo druk en als er iemand langs je wil dan kan dat zonder moeite. Dan wijk ik rustig uit.

17.40. Als een sardientje, een sardientje op een fietsje, tegen de stroom in, stoplicht en weer langzaam doorzwemmen.

Ik zag de blote kuiten van een man die voorbij fietste en dacht, wat heeft deze man een blote kuiten, wat een arme kuiten zo in de kou. Oneerlijk ook, dat hij de rest van zijn lichaam wel zorgvuldig had ingepakt maar zijn kuiten niet . Grappig hoe blote stukken huid in de winter veel meer opvallen als ’s zomers en zelfs om medelijden vragen.

Even was ik in gedachten verzonken, even fietsdroomde ik, na 16.00 s’ middags op het rechter fietspad van de Nachtegaal straat.

Tringeling, tring tring, u fiets in het midden van het fietspad. Wat stukje speeksel vlogen in het rond. Het waren de kuiten. Ze waren achterop geraakt maar hadden mij ingehaald en wilden er dringend langs, ik fietste in de weg. Rechts rijden, goed opletten en geen moment verslappen, represailles van twee paar ontblote kuiten en wat vlokjes speeksel. Een indringende boze blik, Jaren lange ellende opgespaard, frustraties en onvrede, allemaal in een blik op mij afgevuurd

Sorry, sorry dat ik besta !

U fiets met ontblote kuiten, weet u wel hoeveel graden het buiten is, bent u soms niet goed snik.

Tranen komen naar boven. Het past niet, ik pas niet op dit smalle fietspad en ik heb een hekel aan harige Hollandse ouwe mannen kuiten. Mijn fiets piept en niemand heeft geduld met mij.

17.42