Een paar korte films op een rij

Dans

klik voor de film

1 minuut

klik voor het filmpje

Lentefilm

klik voor de film

Luchtballon

klik voor de film

Frank

Frank Boeijen zit aan het water en doet zijn best om het verleden los te laten. Frank staat op het perron om op haar te wachten wil haar geven wat zij gegeven heeft. Zijn hoofd zijn huid zijn hart, voor haar alleen. Frank bezingt de liefde van door je vingers glippen, twijfelen, geloven hart ziel en jij bent zo mooi. Frank zingt Suzanne en ik huil. Hoe gaat het met jou en de wereld Frank? Hoe het met mij gaat? De wereld draait zich om in haar modderbad en ik vraag me waar ze vandaan komt.

Ik geloof dat iedereen er mag zijn. Ook de buschauffeur die doorrijd terwijl ik graag mee wil met de bus en ook de meneer van de gemeente die mijn fiets weghaalde. Dat we op deze aardkloot zijn met een doel, met zin. De een om met de bus mensen te vervoeren, de ander om bij de gemeente te werken en ik om.....

In de oertijd was er een grote knal, een soort van boemklatsch en er ontstond een beestje met een staartje wat het land op kroop. Een soort kikkervis met pootjes, denk ik ooit eens ergens gelezen te hebben. En na miljarden, miljoenen jaren ontwikkeling ontstond er een koppoter, zo’n mensje wat je kleine nichtje tekent. Later werden dat twee armen benen een romp en een hoofd. Niks patsboem, dat duurde heel erg lang. En dat brein van die koppoter groeide uit. Het groeide niet alleen maar kreeg ook steeds grotere hersens, ging recht op lopen en ontwikkelde zich tot een mensaap met de gave om te kunnen reflecteren op dat wat er om hem heen groeide en bloeide. Er iets van te vinden en zich uiteindelijk af te vragen waarom die ene dovenetel op die plek groeide en niet ergens anders. Eigenlijk het enige wezen wat de wereld kan aanschouwen en zich er daardoor niet meer onlosmakelijk mee verbonden voelt, maar er op staat en er naar kijkt. Maar wanneer is die geest er in gekropen? Van wie kwam dit idee en waarom moest dit gebeuren? Ik denk dat het komt omdat er anders nooit iemand was geweest die had kunnen zien dat er überhaupt een aarde is. En wat zonde zou dat geweest zijn. Een bungelend bolletje in het heelal, een prachtig bolletje, maar niemand die het zag of er iets over zou zeggen.

De mens stond er bij en hij keek er naar. Maar bleef niet alleen kijken. Hij zaaide bloemenzaad, maakte brood, schoot af en toe een beest neer en maakte baby’s. En toen kwamen er meer mensen en ontstonden er gemeenschappen waarbinnen iedereen een rol vervulde.

In de middeleeuwen toen landen bestuurd werden volgens het feodale stelsel was de bevolking verdeeld in boeren, geestelijken en edelen. En als iemand dan vroeg waarom dat zo was, dan was dat zo omdat God dat eenvoudig zo had gewild. En alle drie die groepen waren van elkaar afhankelijk want ze hadden elkaar nodig. De armen waren de voeten, de rijken het hoofd. Iedereen had waarde voor de samenleving, ook de armen. En omdat God deze driedeling had gemaakt vroeg je je als boer niet de hele godganse dag af waarom je op het land stond met je ploeg en je niet iets anders was dan je was. Uiteindelijk zou het stom zijn om daar over na te denken omdat het aarde leven tijdelijk was en het hemelse rijk de eeuwigheid zou schenken.

Ik ben opgevoed op een christelijke basisschool en God heeft mij gemaakt zeiden ze vroeger. God, geen man met een baard, misschien een vrouw, of eigenlijk geen mens maar oerliefde uit die oerknal waar we allemaal onderdeel van zijn. Mijn leraar Nederlands op mijn openbare middelbare school, dhr Peter Schoon, vertelde ons in de les dat het leven geen zin heeft. Niet echt fijn om te horen als je midden in je puberteit zit. Dus daar liep ik, tobbend over de woorden van over de gang van het Minkema college in Woerden, een veel te zware rugzak over de gang van lokaal 009 naar 110.

Wie dacht mijn leraar Nederlands wel niet dat hij was om dat zomaar even te beslissen voor de hele klas. Wat sta je daar dan nog te doen, lul dacht ik. Als het toch geen zin heeft waarom sta je dat dan aan ons te verkondigen. Nu realiseer ik me dat mijn leraar Nederlands zijn leven had zin omdat hij leraar Nederlands was en er als 1 van de weinigen in mijn leven voor zorgde dat ik zelf ging nadenken over de zin van het leven.

Sinds vorige week ben ik geen student meer. En dat ging ook van boemklatsch. God heeft dat zo gewild denk ik.

En nu mag ik kunst maken voor de mensen, mezelf verder ontplooien en dat is nodig, want ik lig behoorlijk in de kreukels kan ik je vertellen en dat komt niet alleen doordat mijn hoofd voor mijn ogen uit de pasfoto van mijn OV werd gestanst. Ik mag mezelf verder gaan verwezenlijken en wordt daarmee ook ineens heel erg bang dat het wel eens drastisch kan mislukken. Statusangst heet dat volgens Alain de Boton. Maar ik wil geen angst want ik begin pas net met leven.

En wat ben je nu,vroeg mijn tante nu je bent afgestudeerd? Ik ben het, schreeuwt het van binnen, ik, Eline, een vrouw met een gat in haar OV. En doordat ik geen pasklaar antwoord heb, iets waar ik wel op heb geoefend maar het simpelweg mijn strot niet uitkrijg besta ik even niet.

Ik moet op zoek naar een pasklaar antwoord. Zal ik me ingraven inboeken en zo het nut van kunst onderzoeken, boeken lezen en me als een molletje terug trekken in mijn kamer. Ik moet me bezinnen voordat ik verder ga, om eens echt na te kunnen denken over de dingen die me bezig houden. Na denken over wat mijn juf op de basisschool vertelde, wat mijn ouders me hebben meegegeven toen ik klein was, het geloof in dat er iemand is die voor ons zorgt. Of dat nou echt zo is

Ik kan ook gewoon iets verzinnen zoals dit bijvoorbeeld: harde piemel dikke plasser, poep met jus.

Of nu gewoon even niks. Even rustig, kalm en stil. God heeft dat zo gewild denk ik.