Experience

Vandaag mocht ik solliciteren bij Beeld en Geluid, The experience. Een enorm gebouw , prachtig vormgegeven zowel van binnen als van buiten. Met een kelder met meer dan 70 miljoen meter film, zo vertelde een in wit gehulde publieksbegeleidster, boven de vijftig schat ik, met twee kinderen. Ik keek naar beneden over de railing en stelde me voor hoe dit een uiterst geschikte plek zou zijn om jezelf van kant te maken.
Mijn sollicitatiegesprek werd afgenomen werd in een vergaderruimte gehuld in oranje geel paars blauw licht aan een ronde tafel met twee witte soepbakjes met daarin drie theezakjes en twee staafjes koffie creamer. Een kopje warm water zat er echter niet in een koude wel. Of ik als eerste kon vertellen hoe ik in het leven sta. Ik geniet met volle teugen van alles wat ik doe antwoorde ik kordaat, en ben niet voor 1 gat te vangen. Ik realiseerde me dat ik op sollicitatiegesprek was, iets wat bij mij zelden gebeurt, zo formeel aan een tafel, vertellen wie ik ben en net doen alsof ik mezelf ken. Aan het einde van het gesprek kwam het er op neer dat ik direct door kon naar de workshops, misschien zelfs trainingen over kon slaan en volgende week kon beginnen. Na dik 20 minuten stond ik weer buiten om in de experience eens van binnen te bekijken. Een kakkafonie aan indrukken, goed om iemand die aan lichte epilepsie lijdt direct aan een toeval te helpen. Of mij, als migraine lijder( wat inhoud: kotsen, lichtflitsen gehuld in een jasje van totale lamlendigheid) direct aan een migraine aanval te helpen. Veel kastjes met beelden, flarden Villa Achterwerk, flarden Theo Maasen, stukjes Monthy Phyton, met op de achtergrond een gezoem aan geluid van pratende mensen. Misschien is dit New York in het klein. Niks is meer heftig na New York vertelde een schoolgenootje laatst. In New York zou ik me waarschijnlijk na 1 dag van het hoogtse gebouw in de buurt af werpen en mezelf te pletter laten vallen,puur voor experience. Nadat ik door een blauwe gang de weg naar buiten vond en met een daas hoofd het gezoem achterliet moest ik aan de railing denken. Ik liep langs de balie en groette het personeel achter de balie vriendelijk en liep door. Daar was de kelder zo'n 12 meter onder me waar ik direct op kon kijken. Soms gaat alles ineens zo snel.